mijn verhaal
Zorgen voor een ander én jezelf. Het voelde soms als een onmogelijke combinatie. Als een te ambitieus duo waarbij de zorgen alleen maar groter werden. Dé ingrediënten voor een potentiële burn-out. Zo voelde het vooral. Maar zo hoeft het niet te zijn. Daar ben ik inmiddels achter. Zelfzorg en zorgverlening gaat samen. Heel goed zelfs. Maar niet voordat je de zorg die jij zélf nodig hebt, erkent en ruimte geeft. Iets waarover ik kan meepraten. Dit is mijn verhaal…
Als verpleegkundige met passie en liefde voor het vak, deed ik alles voor mijn patiënten, collega’s en werkgever. Door mijn werkdagen rende ik heen. En terwijl ik dat deed, rende ik zonder dat ik dat doorhad ook keihard aan mijzelf voorbij. Het werk dat ik deed vereiste behoorlijk wat flexibiliteit en veerkracht. Iets wat ik bereid was te geven. Elke dag opnieuw. Met heel m’n hart. Het was een wezenlijk onderdeel van wat ik deed. Maar dat was zelftwijfel ook. Want tussen het gevlieg door, hield ik mezelf klein en plaatste ik belangen van anderen structureel boven die van mezelf. Uit angst om te falen of afgewezen te worden.
Moe was ik. Maar heel eerlijk? Doordat mijn werk mij ook de voldoening en uitdaging gaf waarnaar ik verlangde, had ik niet door hoe moe ik daadwerkelijk was. Totdat de nachten voelbaar korter werden, de piekermomenten langer en mijn humeur somber.
Ja, ik had passie voor dat wat ik deed. Maar buitenom mijn baan was ik allang niet meer de Anne-Sophie wie ik altijd al was. En ik miste haar. Mijn omgeving trouwens ook. Energie vinden voor zowel mijn werk- als privéleven voelde namelijk als een onmogelijke opgave. En dat was het ook.
Er moest iets veranderen. Maar met die overtuiging in mijn hoofd, voelde ik tegelijkertijd weerstand om eraan toe te geven. In plaats daarvan hield ik mezelf voor dat dit niet een probleem was dat ik binnenin mijzelf kon oplossen. “De beklemmende werkcultuur binnen de zorg houdt dit in stand en daar kan ik niets aan veranderen”, vertelde ik mezelf. Diep van binnen wetende dat ikzelf de enige persoon was die mij in deze situatie hield.
Intussen vertelde elke vezel van mijn lijf mij dat ik hét antwoord had. Op de vraag wat er binnen de zorg moest veranderen. Om het niet alleen voor mij, maar ook voor mijn collega’s en alle cliënten een veilige en niet-beklemmende omgeving te maken om in te werken en ‘zijn’. Het moest een plek worden waarin iedereen écht gezien en gehoord wordt. Een omgeving waar iedereen welkom is, ongeacht je achtergrond. Een setting waarin geen sprake is van een kloof tussen zorgprofessional en cliënt. Maar ook: een werkplek waar ik al mijn sterke kanten kwijt kan & ik volledig mezelf durf te zijn. Iets wat nodig was, maar ook spannend voelde.
Een illusie was het zeker. Want voordat ik het wist, kickte de tijdsdruk en stress weer in. Nu moest ik niet alleen zorgen, maar ook ondernemen. Hoe combineerde ik dát in hemelsnaam? Vol enthousiasme had ik me er weer in gestort, zoals ik dat altijd deed. Maar het was een kwestie van tijd totdat de spieren in mijn nek weer verkrampten, mijn schouders vastzaten en ik wederom niet lekker in mijn vel zat.
Wat ik ontdekte? Het maakte niet uit dat ik van omgeving veranderde, alle uitdagingen aanging waarnaar ik verlangde of van droomde… Want je kunt álles achterlaten zodra je ervoor kiest om jouw omgeving te veranderen, behalve jezelf. Jezelf neem je altijd mee. Waar je ook naartoe gaat. De externe factoren deden er niet toe, zolang ik niet aan de slag ging met wat er zich intern bij mij afspeelde. Een nieuwe uitdaging veranderde niets aan het feit dat ik nog steeds de neiging had om mezelf klein te houden. En als ik er niet voor uitkeek, rende ik opnieuw aan mezelf voorbij.
Vanuit de zorg voor anderen, verwaarloosde ik mijn eigen gevoelsleven. Relativeren, rationaliseren en zelfsabotage werden mijn overlevingstactieken om mij staande te houden. Iets wat ik ook veel om mij heen zie gebeuren bij collega’s.
Totdat ik me realiseerde dat je pas écht voor een ander kunt zorgen, zodra je op een gezonde manier voor jezelf zorgt. Daarom zocht ik naar manieren om daarmee om te gaan. Ik besefte me dat alle kennis en wijsheid hierover al in mij zat en dat het vooral tijd was om hier iets mee te doen. Aanvullend haalde ik mijn lessen en inzichten uit cursussen, boeken en coaching. Iets wat ik met liefde doorgeef aan jou.
Als GGZ verpleegkundige met 9 jaar werkervaring weet ik er namelijk alles van. Hoe belangrijk het is om gezien en gehoord te worden in al jouw kwetsbaarheid. Maar ook: hoe cruciaal het is dat jij de signalen van jouw lichaam en geest serieus neemt. Daarom ontwikkelde ik de Anti-Burnout Coaching. Dé coaching voor gepassioneerde zorgprofessionals die even op de rem mogen trappen en voor zichzelf mogen zorgen.
Een traject waarbij jij leert afrekenen met belemmerende overtuigingen, perfectionisme en controledwang. Op een veilige plek waar iedereen welkom is, er geen kloof is tussen jou en mij en ik jou zie voor wie jij bent. Je hoeft dit niet alleen te doen. Laten we júist als zorgprofessionals voor elkaar zorgen. I’ve got you & you’ve got yourself. Het is tijd om goed voor jezelf te zorgen, zodat jij er op een gezonde manier voor anderen kunt zijn. En ik laat je graag met liefde zien hoe je dat doet.